Jachthondenwedstrijden, zweetwerk en jagen in hun eigen jachtveld; Ries en Odin hebben het samen allemaal gedaan. “Wat Odin heeft gedaan dat is geweldig”, zegt Ries trots.

 

Het spreekt Ries aan dat de Grote Münsterlander niet de gemakkelijkste hond is. “Het is echt een intelligent  ras waarbij het belangrijk is om consequent en duidelijk te zijn en te blijven” Dit Duitse ras heeft een sterk karakter. Dat karakter, daar houdt Ries juist wel van. “Als je consequent en eerlijk blijft, doet deze trouwe hond alles voor je.” 

 

De keuze voor Odin in een nest vol pups was voor Ries een gevoelskwestie. Ries keek goed naar het contact dat hij met de pup had toen hij in zijn ogen keek. “Ogen bepalen alles. Dat is bij mensen ook zo en zie je ook bij een hond. Via de ogen maak je echt contact en ze liegen nooit.” Wanneer de hond nog zo jong is, weet je nog niet dat je zo’n goede hond hebt. De enige zekerheid die Ries heeft is het voorwerk dat hij heeft gedaan; een betrouwbare fokker, iemand waar ook de twee andere Münsterlanders vandaan kwamen die er voor Odin waren. Waar hij alle lof voor heeft omdat zij erg kritisch zijn bij het fokken. Jachtkwaliteit van de ouderdieren is erg belangrijk. De fokker let daarop en is hier ook al bij de jonge pups mee bezig. Ries gaat meerdere malen op bezoek om zelf te kijken hoe de pups zich ontwikkelen en worden gesocialiseerd. Zodra de pup mee naar huis mag, moeten nieuwe eigenaar en pup eerst aan elkaar wennen. De training begon rustig. Ries zijn vriezer ligt altijd vol wild, dus werd er begonnen met een konijnenvelletje in het nestje, kleine dingen, kleine stapjes. Ries gelooft dat je de neus en andere zintuigen van de hond al jong aan kunt wakkeren. In de toekomst kan dit een voordeel hebben. Verder ging hij aan de slag met de socialisatie van Odin. De straat op, kennis maken met mensen en andere honden en veel positieve ervaringen opdoen. De training van Odin gaat goed en snel. “Hij pikte alles zo snel op, dat het soms wel automatisch leek te gaan”, licht Ries toe. 

 

Alle Grote Münsterlanders die Ries heeft gehad, hadden hun goede en minder goede kanten en dat ligt volgens Ries voornamelijk aan de voorjager. Ries is altijd ontzettend nieuwsgierig geweest en wilde altijd goed presteren. “Gelukkig is het met Odin gelukt om veel te bereiken. Dat kost veel tijd en energie, dat moet je er voor over hebben” Daarnaast legt Ries uit dat je een hond nooit moet onderschatten; de hond voelt altijd het humeur van de voorjager aan. “Wanneer je een slechte dag hebt, voelt de hond dat. De invloed die je dan op je hond hebt moet je niet onderschatten. Honden kunnen mensen beter lezen, dan dat mensen andere mensen kunnen lezen. Daarom is het belangrijk om altijd de rust te bewaren, dat heeft ook een groot voordeel voor jezelf. Dit lukt als je je goed voorbereid. Hoe meer je werkt met je hond, hoe meer contact je krijgt. Je krijgt een band als je hierin investeert.” 

 

Op een wedstrijd was altijd wel sprake van spanning bij Ries, maar op een gegeven moment kwamen Ries en Odin op een niveau dat hij zijn hond volledig kon vertrouwen. Met Odin kan Ries lezen en schrijven. Hij heeft het vertrouwen dat de hond weet wat hij moet doen, ook al is de baas soms zenuwachtig. Een mooi voorbeeld hiervan is de Hubertusproef in België, waar Odin en Ries een gedeelde eerste plaats behaalden. “Daar hebben we geweldige proeven gedaan”, zegt Ries. “Odin deed alles voor me. Tijdens de proef in de Ardennen stonden we bovenop een steile heuvel. Onderaan de heuvel klonk een schot en viel een eend in snel stromend water. Ik zag die eend zo snel wegdrijven dat ik eigenlijk niet veel verwachtte van deze opdracht. Zulke situaties hebben we in Nederland nooit getraind, hier hebben we zulke landschappen nauwelijks. Recht vooruit lag een konijn. Odin mocht eerst de eend halen en wist precies wat hij moest doen.Hij rende naar beneden, gebruikte zijn neus en had de eend snel in de smiezen. Daarna klom hij met veel moeite tegen de heuvel op met de eend in zijn bek, geeft de eend af en gaat het konijn halen. Deze dag kon echt niet meer stuk!”

 

De spannendste wedstrijd was de Nimrod in 2012. “Nou, dat was een drama”, zucht Ries. “We kregen de uitnodiging, Odin was er klaar voor en we konden de wereld aan.” De dag voor de Nimrod raakte Odin geblesseerd aan zijn voorpoot en begon licht mank te lopen. Op zondag gingen Odin en Ries naar een chirurg in Driebergen in de hoop dat het probleem opgelost kon worden. Er was een beschadiging tussen de kussentjes aan zijn voorpoot. Normaal gesproken komt deze arts op zondag alleen voor politiehonden, maar voor Ries wilde hij een uitzondering maken. “Op hun vrije zondag heb ik een chirurg en zuster laten komen, maar dat boeide me die dag niet, ik wilde naar de Nimrod! Na een half uur kwam de man naar buiten en ik weet nog dat hij zei: “Jij loopt morgen de Nimrod”, waarop ik vroeg: “Ik? Of de hond?” lacht Ries. De Nimrod begint, de eerste proef, Odin liep niet mank en trok ook niet met zijn poot. Echter, door de pijnstillers was Odin zichzelf niet. Achteraf hadden we die dag daarvoor een ander besluit moeten nemen en ons moeten terugtrekken van de Nimrod. "Ik wist toen niet dat je in zo'n geval, als je vanwege een medische reden niet mee kan doen, je het jaar daarop een herkansing krijgt om je te plaatsen voor de Nimrod van dat jaar."

 

Ries heeft met Odin ook zweetwerk gedaan. Ries vond dit erg leerzaam. “Ik moest me zo focussen op wat Odin ruikt, hoe hij het ruikt, waarom hij wat ruikt. Je moet je hond echt lezen en zijn lichaamstaal interpreteren.” Zodra er een melding binnenkwam gingen ze samen op pad. Ook hebben ze succesvol meegedaan aan zweetspoorproeven. Daarnaast is Ries samen met Odin veel op jacht geweest in Ries zijn eigen jachtveld. Een prachtige plek waar zij samen veel tijd hebben doorgebracht en nog steeds doorbrengen is zijn eigen bosje. “Hij is nu al echt op leeftijd maar wat hebben we samen veel meegemaakt. Odin is zijn gewicht in goud waard”, sluit Ries af.