Dat de Epagneul Breton het hondenras is voor Thomas Hart staat buiten kijf: hij heeft er op dit moment maar liefst 17, waaronder de gepensioneerde tophonden Rambo en Eto’o. Ieder jaar heeft hij zes tot acht pups, alleen de beste mogen blijven, voor de rest zoekt Thomas een nieuw thuis. “Je hebt er veel en houdt er weinig over.” Zijn selectie baseert hij op goede ouders en pups die zijn gefokt om internationaal met wedstrijden mee te kunnen doen, legt Thomas uit.

 

Thomas Hart traint zijn honden op de Zuid-Europese manier. Hij krijgt jonge honden, uit binnen- en buitenland en gedurende het eerste jaar traint hij ze niet. Thomas ligt toe: “Je laat ze los en kijkt hoe ver ze lopen, dan zie je wat ze ontwikkelen aan zelfinitiatief.” De filosofie is: je kunt een hond wel terughalen, maar een hond vooruit sturen dat lukt niet. In vrijheid moet de hond alles kunnen doen en zichzelf ontwikkelen. “Doet hij het in vrijheid niet, dan zal de hond het nooit doen,” aldus Thomas.  Op wedstrijden gaat het door deze manier ook wel eens mis, maar die keer dat het goed gaat gaat het ook zo goed dat mensen het er nog jaren over hebben. Samen met de hond ga je op zoek naar het moment waarop alles samen komt.

 

Toen Rambo en Eto’o twee jaar oud waren, wist Thomas dat hij ze wilde houden en zijn zij naar Spanje gebracht om daar door een professional José Condado met veel ervaring te worden getraind. Eenmaal aangekomen in Spanje en na het bijbrengen van de basiskennis bleken de honden zo goed, dat ze beter in Spanje konden blijven om echte toppers te worden. Daar hebben ze jarenlang getraind en heeft de trainer in zowel Spaanse als internationale wedstrijden met hen gelopen. Door een gebrek aan ruimte is trainen in Nederland een uitdaging, in Spanje speelt dat probleem niet. De trainer kon internationale wedstrijden met hen winnen, dus besloot Thomas dat ze daar bleven en ging hij een paar keer per jaar naar Spanje om de honden te bezoeken, veel te leren en zich voor te bereiden op de training van de volgende generatie. De belangrijkste lessen die Thomas daar heeft geleerd zijn rust en geduld. Dat helpt in vertrouwen tussen hond en voorjager. “Hoe belangrijk een wedstrijd ook is, zodra het spannend wordt heeft gehaast reageren geen goede invloed op de hond.” 

 

De laatste paar jaar ziet Thomas dat steeds meer Nederlandse voorjagers hun hond naar landen als Spanje, Italië of Servië brengen om daar te worden getraind. De uitdaging is om dat niveau bij terugkomst in Nederland te behouden. Daar is veel kennis, maar vooral ook ervaring voor nodig. “Je hebt mensen met een hond en hondenmensen, dat is een groot verschil. Zelfs als je van jongs af aan bent opgegroeid met het trainen van jachthonden, lukt het niet altijd,” legt Thomas uit. Zijn band met de honden is goed en wordt al vroeg in hun leven gevormd.

 

Rambo en Eto’o hebben uitmuntend gepresteerd op (internationale) wedstrijden. “We zijn altijd van huis gegaan met het idee om te winnen,” vertelt Thomas. In Rambo zit heel veel power, Eto’o beweegt wat beter, maar met zijn explosiviteit weet Rambo dat te verdoezelen. In heel Europa hebben ze wedstrijden gelopen. Vaak waren ze alleen in Nederland als geselecteerd moest worden voor het EK of WK. In de jaren 2011 tot en met 2015 mochten ze elk jaar mee naar het EK en WK. Rambo weet onder andere een zilveren medaille te behalen op het WK in Kroatië en wint de Coppa de Espania. Eto’o wint onder andere de Coupe de Mediterrane, een door Italië georganiseerde wedstrijd voorafgaand aan het EK.

 

Sinds februari 2017 zijn de Bretons met pensioen. Vanaf 2016 tot en met 2019 gingen de honden mee in de praktijkjacht. "Ze zouden nu nog wel mee willen, maar dat kunnen ze echt niet meer.” Sinds Rambo en Eto’o een paar maanden oud waren zijn ze altijd bij elkaar geweest. Ze zaten samen in hetzelfde hok, in dezelfde kennel, in dezelfde auto, bij dezelfde trainer, gingen samen naar de wedstrijden en zijn tot op de dag van vandaag nog steeds bij elkaar. Ze zitten altijd bij elkaar, al is het hokje nog zo klein.

​

​

​

​